معنی مردم خور - جستجوی لغت در جدول جو

مردم خور

لغت نامه دهخدا

مرده خوار

مرده خور، مردارخوار

فرهنگ فارسی عمید

مرده خور

کسی که از طریق برگزاری مراسم کفن ودفن و عزای اموات ارتزاق کند

فرهنگ فارسی عمید

مردم خوار

آدم خوار، موجود وحشی که گوشت انسان را بخورد، مردم خوار، ستمکار

فرهنگ فارسی عمید

مرده شور

کسی که مردگان را غسل می دهد، غسال

فرهنگ فارسی عمید

مردم سار

دارای خصلت انسانی، برای مثال همچنین در سرای حکمت و شرع / آدمی سیر باش و مردم سار (سنائی۲ - ۱۴۱)

فرهنگ فارسی عمید

مردم دار

کسی که با مردم خوش رفتاری کند

فرهنگ فارسی عمید

مردم خواری

(مَ دُ خوا / خا)

آدم خواری. خوردن گوشت آدمیزاد. عمل مردم خوار. رجوع به مردم خوار شود

لغت نامه دهخدا

مردم خواره

(خَلْ وَ رَ / رُو)

مردم خوار. مردم خور. رجوع به مردم خوار شود:
باز آمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم
وین چرخ مردم خواره را چنگال و دندان بشکنم.
مولوی

لغت نامه دهخدا

مردم پرور

(خِ دِهْ)

که مردم را پرورش کند. که متعهد امور مردم گردد و تیمار آنان دارد:
چرخ مردم خوار اگر روزی دو مردم پرور است
نیست از شفقت مگر پروردۀ او لاغر است.
عطار

لغت نامه دهخدا

مرده شور

(خَ نَ دَ / دِ)

غسال که مرده را بشوید و غسل دهد: پس مرده شور باز سر شود و سر و ریشش را به نرمی بشوید. (از ترجمه النهایه).
- رویش را به آب مرده شورخانه شسته اند، سخت بی حیاست، سخت بی شرم است.
- مرده شوربرده، نفرینی است. رجوع به مرده شور شود.
- مرده شور تخته شور کردن، نفرین کردن که مرده شور ببرد و به تخته بیفتد. (یادداشت مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

مردارخور

(خِ / خَ بَ)

مردارخوار. رجوع به مردارخوار شود:
آری مثل به کرکس مردارخورزنند
سیمرغ راکه قاف قناعت نشیمن است.
سعدی

لغت نامه دهخدا

مرده خوری

(مُ دَ / دِ خوَ / خُ)

عمل مرده خور. مرده خواری. رجوع به مرده خوار شود

لغت نامه دهخدا

مرده خوار

(خَ جَ اَ اُو ژَ)

مردارخوار. مردارخور. که از لاشه و مردار شکم سیر کند. که از گوشت مردار غیر مذبوح تغذیه کند. لاشه خوار:
چون خورم اندوه چون همی بخورد
گردش این چرخ مرده خوار مرا.
ناصرخسرو.
هشدار چو مرده خوار کرکس
مرغان همه را حقیر مشمر.
ناصرخسرو.
از تن حلال خواری و از روح مرده خوار
تن مدح را و جانت سزای هجا شده ست.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

مردم وار

(مَ دُمْ)

چون مردم. مردم وش. شبیه مردم

لغت نامه دهخدا

مردم شمر

(خَ فَ / فِ نِ)

شمارندۀ مردم:
بدانست مردم شمر هر که بود
که او در بزرگی نخواهد غنود.
فردوسی

لغت نامه دهخدا

مردم خواه

(خَلْ وَ)

مردم دوست. دوستدار مردم

لغت نامه دهخدا

مردم سار

(مَ دُ)

آن که دارای صورت و قیافۀ انسان است، آن که دارای صورت و قیافۀ انسان واقعی است. مردمی سیرت. مردم خصال. آدمی سیرت:
همچنین در سرای حکمت و شرع
آدمی سیر باش و مردم سار.
سنائی

لغت نامه دهخدا

مردم خوی

(مَ دُ)

مردم خصال. آدمی سیرت. ملایم و خوشرفتار: قوت تن بدان سبب زیادت شود و قوت عصبانی به اعتدال باز آید و مردم هشیارتر و مردم خوی تر شود. (ذخیرۀ خوارزمشاهی)

لغت نامه دهخدا

مردم خوار

(خَلْ وَ پَ رَ)

آدم خوار. که گوشت آدمیزاده خورد. مردم خور: با ملک ترک دویست پیل بود کارزاری و سیصد شیر مردم خوار. (ترجمه طبری بلعمی). فوری نام قومی است هم از خرخیز... و با دیگر خرخیزیان نیامیزند و مردم خوارند و بی رحم. (حدود العالم). اندر حدود ختن مردمانند وحشی و مردم خوار. (حدود العالم).
چو کوه کوه در او موجهای تندروش
چو پیل پیل نهنگان هول مردم خوار.
فرخی.
اسکندر بخندید و گفت شاه مردم خوار نیست که تو نمی یاری آمدن. (اسکندرنامه، خطی). قومی دیو مردم اندکه مردم خورند و شاه ایشان زنگی ای است مردم خوار و هفتاد هزار زنگی مردم خوار در خیل اویند. (اسکندرنامۀخطی). بادی مخالف برآمد و ما را به ولایت زنگبار افکند پیش جماعتی مردم خوار. (مجمل التواریخ).
مردمان همچو گرگ مردم خوار
گاه مردم خورند و گه مردار.
نظامی.
شیرداران دو شیر مردم خوار
یله کردند بر نشانۀ کار.
نظامی.
و آن بیابانیان زنگی سار
دیو مردم شدند و مردم خوار.
نظامی.
آنجاکه در شاهوار است نهنگ مردم خوار است. (گلستان).
در برابر چو گوسفند سلیم
در قفاهمچو گرگ مردم خوار.
سعدی.
، محو و نابودکننده. از میان برندۀ مردم: در این دنیای فریبنده مردم خوار چندانی بمانم که کارنامه این خاندان بزرگ را برانم. (تاریخ بیهقی ص 393)

لغت نامه دهخدا

مردم خوری

(مَ دُ خوَ / خُ)

آدم خواری. مردم خواری. خوردن گوشت آدمیزاد. عمل مردم خور. رجوع به مردم خور شود:
یکی چاره باید برانداختن
به تزویر مردم خوری ساختن.
نظامی

لغت نامه دهخدا

مرده خور

(خَ جَ)

مردارخور. مردارخوار. که لاشۀ مردگان خورد. لاشه خوار. مرده خوار. رجوع به مرده خوار شود، آنکه از قبل مردگان ارتزاق کند. آنکه در ختم هاو عزاها برای خوردن حاضر آید. مرده شوی و نعش کش و قاری و قبرکن و ملقن و صلوهکش و دیگر عملۀ موتی که در مراسم کفن و دفن و ماتم حاضر آیند برای خوردن ولیمه های مآتم و شکم خواری. حلواخور. (از یادداشت مرحوم دهخدا) ، میراث خور. دشنام گونه ای است آن کس را که از مال مرده برد. (یادداشت مرحوم دهخدا). مرده خوار. که در مرگ کسان شکمی سیر کند. که از طریق کفن و دفن اموات ارتزاق کند. رجوع به مرده خوار شود

لغت نامه دهخدا

مردم صور

(مَ دُ صُ وَ)

مردم صورت. که از حیث قیافه و صورت و شکل ظاهرآدمی است. که صورتاً شبیه آدمیزاد است:
نبود مردم جز عاقل و بیدانش مرد
نبود مردم هر چند که مردم صور است.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا